Kreatifin Masası: Uğur Matban

İstanbul’da Çengelköy semalarındayız. Rafineri Creative Group Head Uğur Matban’la biraz mahalle havası alıyoruz.

Tuğba Özögretmen
20.04.2020

MediaCat’in uzun yıllar devam eden söyleşi serilerinden Kreatifin Masası’nı karantina günlerine özel olarak geri getirdik. Bu kez dünyanın farklı şehirlerindeki kreatiflerin home office çalışma masalarına konuk olduğumuz seride İstanbul’da Rafineri Creative Group Head Gizem Şengüler, Hamburg’da Scholz&Friends Hamburg Senior Art Direktörü Yiğit Karagöz, New York’ta SHVO Senior Art Direktörü ve Grafik Tasarımcı Aksel Ceylan ve Amsterdam’da Wieden+Kennedy Amsterdam Senior Art Direktörü Zeynep Orbay‘ın ardından bir süreliğine yurda geri dönüyoruz.

Rafineri Creative Group Head Uğur Matban’layız. Kendi deyimiyle Bruce Wayne/Batman gibi çift karakterli olan bu çalışma masası geceleri tek kişilik bir oyun üssüne dönüşüyor.

Home office’e döndüğümüz ilk günden beri galiba bu münzevi süreci sevmeye bi’ tık daha yakınım. Zira karantina yokken de cuma akşamı paydos yaptıktan sonra eve girip pazartesiye kadar çıkmadığım hafta sonlarının sayısı epey fazlaydı zaten.

Eski oyun, yeni çalışma ve oyun alanım aslında tam olarak Bruce Wayne/Batman gibi çift karakterli. Bruce Wayne tarafı gün içinde tamamen profesyonel ve sakin bir şekilde benimleyken; akşam belli bir saatten, o günün işleri toparlandıktan sonra yerini, oyunlarda “yargı dağıtan” Batman’e bırakıyor ve tamamen farklı bir mood’a geçiyor. Kabaca masamın bir nevi birbirini tamamlayan ruh halleri var diyebiliriz.

Grid: Fiziksel ve dijital olarak ikiye ayırabileceğim çalışma ortamlarımda, konsantrasyonumu düzenimle sağladığımı söyleyebilirim. Bilgisayardaki ya da masamdaki dağınıklık beni de dağıtıyor. Zaten uzun saatler sonrasında zihnen dağıldıysam, masam ve masaüstüm de dağılmış oluyor. Bu korelasyonu 10 sene önce okulda fark ettim ve o gün bugündür düzenden besleniyorum diyebilirim.

Greed: Gündüz sahip olduğum sakin ruh hali ise gece, yerini kazanma hırsına ve açgözlülüğe bırakıyor. “Bir kill daha… Daha fazla loot…” Düzen ve sakinlik gidiyor, yerine karmaşa ve anlık refleksler geliyor.

Alone: Yalnızlık, yalnız kalmayı ve sürekli olduk olmadık şeylere kafa yorup ortaya çıkan fikirleri mıncırmayı seven biri olarak hem yabancı olmadığım hem de sevdiğim bir his. Özellikle çalışırken de kulaklığımı takıp -ya da evde müziği açıp- bir işe uzun uzun kapanmayı seviyorum.

Team: Ama gece işler yine değişiyor. Özellikle rekabete dayalı oyunlar tamamen bir takım işi. Tek hareket edebilme kabiliyeti kadar ekip halinde manevralara ayak uydurmak da bir mesele. Zaten ajansçılık da temelinde gücünü, bireyselliklerinden ödün vermeksizin birbiriyle çok iyi geçinen bireyler ve bu bireylerin bir araya gelmesiyle oluşan ekiplerden alıyor.

Courage: Bu karantina sürecinin en sevdiğim kısmı 7’den 70’e herkese gelen cesaret. Yıllardır “Zaman yok ki başlayayım/yapayım/hayata geçireyim” denen şeylerin yakın çevremde bir bir hayata geçtiğini görüyorum. Bence bunun temel sebebi vakitsizlikti. Vaktimiz o kadar kıymetliydi ki bir ay önceye kadar, yüzde 100 başarabileceğimizden emin olmadığımız ya da başarması zaman alacak şeyler üzerine harcayacağımız saatlere kıyamıyorduk. Örneğin stick control. 12 senedir elime almadığım bagetlerimi tekrar aldım. Evet, stick control’um artık berbattı ama önümde onu geliştirebileceğim o kadar çok boş zaman vardı ki… Neden başlamamalıydım? O tekrar eden ve bir düzen içinde olması gereken seslerin iş aralarında meditatif etkisi olduğunu da düşünüyorum. Ne yalan söyleyeyim, 10-15 dakikalık kaçamaklar bayağı iyi geliyor.

Aim: Yorucu bir mesaiden sonra eller ve gözler bitap düşmüşken oyunda anlık refleksler gösterebilmek bazı geceler zor olabiliyor. Bu sefer de cesaret, yanına “hedef”i de alarak yola devam ediyor akşamları. Malum ortada bir hedef yoksa sadece cesur olmanın da bir anlamı yok, sonuna kadar gitmeye cesaretimiz olmadan çıktığımız bir yolda tek başına hedefi belirlemenin de… İkisi birlikteyken daha anlamlı.