Plaza Köylüleri belgeseli, beyaz yakalıların plaza yaşamının ardındaki “organik” hayallerini sorguluyor.
Siz de Şişli-Levent-Maslak hattındaki plazalarda 9-6 yaşayıp, Ege ve doğaya dair hayaller kuranlardan mısınız? O halde potansiyel bir plaza köylüsü olabilirsiniz. 4129Grey Kreatif Grup Başkanı Hazar Uyar, yılların beyaz yakalısı olarak, tüm birikmişliklerini yanına aldı ve “plaza köylüleri”nin gerçek hikâyesinin peşinden gitti.
“Organik, ekolojik, yavaş, doğayla iç içe hayatlar sosyal medyadaki kadar gerçek mi? Türkiye’deki eğitimli insanları göçe iten etkenler neler? Şehirler neden yaşanamaz hâlde? Köye gidenler ne kadar köyde kalıyor? Ne gibi şoklar yaşıyorlar? Ve şimdi ne yapıyorlar?” gibi sorularla yola çıkan Uyar, tüm cevaplarını Plaza Köylüleri belgeselinde birleştirdi.
Bu yıl ilk kez Altın Portakal Film Festivali’nde gösterilecek olan belgeselin hikâyesini, yönetmeni ve senaristi Uyar’la konuştuk.
Yaratıcılık temelli bir sektörde çalışmanın en iyi yanı etrafında sürekli “Aklımda çok iyi bir proje var” diyen şahane ekip arkadaşlarının olması. Bu projelerin bir kısmı yapılır, bir kısmı başlanıp yarım bırakılır bir kısmı da sadece lafta kalır ama hep yeni bir fikir vardır.
Yıllar içinde iyi eğitimli, iyi şirketlerde çalışan, iyi pozisyonlar için mücadele eden bir sürü tanıdığımızı yaşam koçu, seramikçi, organik gıdacı, pilates eğitmeni ya da pastacı olarak plazalardan mezun ettik. Bu beyaz yakalıların çoğu kariyerleriyle birlikte yaşadıkları büyük şehri de terk edip (yurtdışına gitmedilerse) köylerde veya deniz kıyısı kasabalarda kendilerine yeni bir hayat kurdu. Fakat köye yerleşseler de yeni işlerindeki hedef kitle yine şehirliler ve plazalarda çalışmaya devam eden arkadaşları oldu. Temelde bu ekonomik döngüyü takip etmek için yola çıkmıştım ve fakat daha fazlasıyla geri döndüm. Pandemi öncesinde başlayan bir süreçti, ülkenin ve dünyanın hızlı değişimi belgesel filmin içeriğine yepyeni içgörüler kattı.
Bu gönderiyi Instagram’da gör
“Plaza köylülüğü” için, içinde biraz bohemlik biraz sıkışmışlık hissi biraz da girişimci ruh barındıran, özünde iyi niyetli bir kaliteli yaşam tarzı arayışı diyebilirim. Yalnızca doğayla iç içe yaşamak isteyen şehirli romantiklerle ilgili bir kavram değil.
Büyük şehirlerde çalışan, üstüne vazife işler dışında aklından alternatif projeler geçiren veya küçük bir kasabaya taşınma planları yapan tüm beyaz yakalıları kapsıyor bence bu tanım. İçinde bulunduğum durumda, çektiğim belgesel filmle ben de bunlardan biriyim.
Çekim süreci, 2019’un sonlarında hazırladığım belgesel dosyamla Kültür ve Turizm Bakanlığı Sinema Genel Müdürlüğü’nden sinema destek fonu almamla başladı. Araya giren pandemi ve karantinalar prodüksiyon aşamasını bir parça sekteye uğrattı tabii.
İstanbul’dan Ankara’ya, İzmir’e, Balıkesir-Çanakkale arası kasaba ve köylere son olarak da İzmit Fethiye Köyü’ne ulaşan hikâyelere ortak olduk.
Bir yandan halihazırda çalışmaya devam ettiğim tam zamanlı bir işim olduğundan, geçtiğimiz yılın pek çok hafta sonu, resmî tatili ve bayramlarını çekimlerde geçirdim sanıyorum. Bağımsız film yolculuğunun, reklam filmi setindeki “ajans masası”nda oturmaktan ne kadar farklı olduğunu da deneyimlemiş oldum böylece. Her açıdan yoğun, keyifli ve öğreticiydi.
Yaşam tarzı olarak konunun içinde olduğum için önyargılardan ziyade gözlemlerim vardı. Bu gözlemlerin teyidini alıp, yeni bilgilerle harmanlayıp hikâye anlatımını zenginleştirmiş oldum.
Bununla birlikte oldukça şaşırtıcı bir seri sürpriz var fakat spoiler vermeme hakkımı kullanmak istiyorum. İpucu vereyim, o işler sosyal medyada göründüğü gibi değil!
Bu gönderiyi Instagram’da gör
Kullanıcı adını ya da e-posta adresini gir. Sana bir e-posta göndereceğiz. Oradaki bağlantıya tıklayarak parolanı sıfırlayabilirsin.
Here you'll find all collections you've created before.
