Gucci’nin 68 ruhuyla imtihanı

Son yıllarda dünyanın bazı şehirlerinde başlayan ve giderek diğer kentlere, bölgelere hatta ülkelere yayılan birçok protestoya tanık olduk. Arap Baharı ve Occupy Wall Street bunlardan bazılarıydı. Derken, #MeToo ya da Black Lives Matter gibi sosyal medyada da katlanarak büyüyen hareketler eklendi isyan karnemize. Her yıl Ocak ayının son günlerinde toplanan Dünya Ekonomik Forumu’nda sayıları giderek azalan bir avuç zenginin, miktarı giderek artan bir dünya servetini bölüştüğünü öğrendik. Öfke, muhalefet, dayanışma, mümkün dünyalar derken, kimi kavram ve duygulara diğerlerinden daha fazla odaklandık.

Bu hareketler geçmişe yönelik birikimleri ne kadar selamlıyor? Örneğin, İstanbul’da 1990’lar öğrenci protestolarıyla geçmişti. 1980’lerde ise bayrak Margaret Thatcher karşıtı İngilizlerdeydi. 1970’lerde en yüksek ses Vietnam Savaşı’na karşı Amerikan gençliğinden geldi. Tüm idealist hedeflerin başındaysa, Paris avangardizminin nihai temsili 1968 Mayıs’ı duruyor belki de. Bu hareketler birbirlerinden ne kadar öğreniyor? Bugünden geçmişe yönelen bakış, o tarihsel anı nasıl ele geçiriyor?

Aşağıda izleyeceğiniz Gucci reklam filmi de tüm karşı kültürlerin ilhamı olan 1968 Mayıs’ına yeşil ışık yakıyor. Sorun şu ki, Gucci reklamı pazarlama iletişimi basınının bazı eleştirilerinin de hedefi olmuş durumda. Nasıl oluyor da isyanı, özgürlüğü, estetiği, cinselliği ve her şeyin ötesinde eşitliği savunan bir reklam, öykündüğü 1968 Mayıs’ının aksine, yalnızca güzel, zayıf ve beyaz modelleri barındırıyor?

Öyle görünüyor ki Gucci 1968’i yüceltirken, 1968’i olduğu şey yapan hayati detayları görmezden geliyor. Tıpkı Pepsi reklamında polislere bir kutu gazlı içecek uzatan Kendall Jenner’ın yüzyıllara yayılmış bir geçmişi olan toplumsal sorunlara ilaç olabileceğini düşünmesinin bir hata olması gibi. İzleyin, siz karar verin…