Joseph McCormack, MediaCat Kitapları’ndan çıkan Noise isimli kitabında “Profesyonel ve kişisel hayatımızda karşı karşıya olduğumuz gürültünün büyük kısmı, çalıştığımız ve yaşadığımız alanları yeniden yaratacak ve koruyacak küçük adımlar atarak bastırılabilir” diyor.
Yaşadığımız dijital çağda odaklanmak gittikçe zorlaşıyor. Akıllı telefonlar, sayısız cihaz ve uygulama dikkatimiz ile sürekli bir rekabet içinde. Devamlı tweet’ler, beğeniler ve kesintisiz bir enformasyon akışının bombardımanı altındayız. Ortalama dikkat süreleri gittikçe kısalıyor. Hepimiz önemli konulara odaklanmak ve gerekli ilgiyi göstermekte zorlanıyoruz.
İşte bu muazzam gürültü içinde Joseph McCormack bize ilk önce şu soruyu soruyor: “Sabahtan akşama süren bu yaylım ateşinden bir an bile kurtulmanın imkânı yok. Oysa bunların ne kadarı bizi ilgilendiriyor? Hangisi işimize yarıyor, hangileri zamanımızı ve enerjimizi boşa harcamamıza yol açıyor?”
McCormack’e göre karşı karşıya olduğumuz en büyük tehdit, bilgi bombardımanı altındaki beynimizin felç olması. Bu algılama sorunu verimliliği, öğrenme becerisini ve ilişkilerimizi olumsuz etkileyebilir. Dinlediğimiz ve bilinçli ya da bilinçsiz şekilde yok saydığımız şeyler sorunları daha da büyütebilir.
McCormack özellikle “Uçucu 600” adlı bir kavram üzerinde duruyor. Araştırmalara göre, beynimizin bilgi işlem kapasitesi sınırsız değil. Dakikada aşağı yukarı 750 sözcük işleyebiliyor. Öte yandan bir insan dakikada ortalama yalnızca 150 sözcük okuyabiliyor veya dinleyebiliyor. Yani esas itibarıyla beynimiz her dakika 600 sözcük fazla mesai yapıyor. İşte o fazla kısma literatürde “Uçucu 600” deniyor.
Peki, beynimiz o 600’ü nereden buluyor? Kendi dolduruyor. O 600 doldurma sözcük arasında dışarıdan gelen 150 sözcüğü algılayabilmek gerçek bir çaba gerektiriyor.
Artan ve tehlikeli boyutlara varan bir hızla bilgi tüketmek beyinlerimizi değiştiriyor ve şekillendiriyor. Beynimizin en önemli özelliklerinden biri koşullara göre biçimlenebilmesi. Teknolojiyle bağımız, odaklanma becerimizi etkiliyor. Beynimizin devrelerini yeni baştan düzenliyor.
Ne var ki McCormack’e göre, “Profesyonel ve kişisel hayatımızda karşı karşıya olduğumuz gürültünün büyük kısmı, çalıştığımız ve yaşadığımız alanları yeniden yaratacak ve koruyacak küçük adımlar atarak bastırılabilir”.
Bunun ilk adımı “farkındalık yönetimi”. McCormack farkındalığa (mindfulness) ulaşmak için gerekli zihinsel disiplini nasıl sağlayabileceğimizin ipuçlarını veriyor bize.
Ona göre bunun en iyi yolu, yaşamınızın bazı temel alanlarında farkındalık alarmları kurmaktan geçiyor. Kendinize şu soruları sorun diyor yazar: Çevremdeki insanları iyi tanıyor muyum, yoksa ilişkilerim yüzeysel mi? İşini yapan biri olarak mı tanınıyorum, yoksa bir işten diğerine atlayan biri olarak mı? Zamanımı önemli şeylere mi yoksa gereksiz şeylere mi harcıyorum? Bu işler sonuç üretmeyip enerjimi tüketen cinsten mi?
Yazara göre ne konuda ve nasıl odaklandığımızı daha iyi anladıkça “dikkatini vermek” sözü de anlam kazanmaya başlıyor. Zira farklı dikkat türleri var: “Konsantre olmayı seçtiğimiz şey yönlendirilmiş dikkattir. Zihnimizi bilerek başıboş bırakmamız yönlendirilmemiş dikkattir. Beynimizin verimsiz, sorunlu kullanımı yanlış yönlendirilmiş dikkattir.”
Burada bir sonraki adım, neyin önemli neyin önemsiz olduğunu belirleyebilmek. Bu noktada özellikle teknolojiyle ilgili anlamsız rutinlerden kurtulmamız gerektiğini belirtiyor yazar. Ayrıca bu seçenek bolluğunun bizi kalıcı şekilde felç edebileceğine vurgu yaparak şöyle diyor: “Az çoktur.”
McCormack’in iş yaşamını bu bombardımanı azaltacak şekilde tasarlamaktan, kendimize her gün sessiz bir alan ve zaman yaratmaya pek çok tavsiye verdiği kitabında ana vurgu her zaman insani empati üzerine.
Zira diyor McCormack, “Organizasyon becerilerini geliştirmek zaman ve çaba, en önemlisi de empati gerektirir. […] Mesele insanların odaklanmasına yardımcı olmaktan ibaret değildir, hayat zordur ve insanların hayatlarını biraz daha kolaylaştırmayı isteriz.”
Here you'll find all collections you've created before.
