Ayakkabında gizlenen küçük bir taş, az önce oturduğu koltuğun en kuytu köşesinde seni bekleyen bir sakız (bunu hak edecek ne yaptın ki sahiden?), nihayet cesaret ettiğin o uzun uçak yolculuğu boyunca hemen yanındaki koltukta durmaksızın ağlayarak sana her zaman o kadar da şanslı olmadığını hatırlatan bir bebek…
Nereden geldiğini görmediğin tesadüfi, can sıkıcı, küçük sorunlar deryasında debelenip karaya çıkmaya çabalarken hayatın sana hiç de annenin davrandığı gibi nazik davranmadığını fark ettin. Umutsuzluk ve yalnızlık içinde günbegün küçülüp yok olduğun şu kısalan hayatında iyi giden tek bir şey bile yok mu gerçekten?
